HET KEERPUNT VAN WIM HENDRIKS, EEN LOOPBAAN VAN 38 JAAR FINANCIEEL ADVISEUR BIJ DE RABOBANK

Het Keerpunt over vitaliteit.

Wim Hendriks (60), sinds 38 jaar Financieel Adviseur bij de Rabobank. Wij stelden Wim een aantal vragen over zijn loopbaan en over vitaliteit.

Wat betekent vitaliteit voor jou?

Voor mij draait het om twee cruciale vragen: hoe zit je in je vel en hoe gaat het op je werk? Een goed thuisfront, daar begint het mee. Een motiverende omgeving, van daaruit kun je goed functioneren. Daarbij is fysieke vitaliteit belangrijk, daarop kun je invloed uitoefenen. Fietsen, de trap nemen in plaats van de lift, sporten. Bewust keuzes maken. Ik ben blij dat ik nog zo goed mee kan. Ik heb het geluk dat ik ooit de keuze heb gemaakt om aan het front, met direct klantcontact, te opereren en dat dit ook heel goed bij me past. Mijn toegevoegde waarde is mijn netwerk, zorgen voor de gunfactor. Ik krijg makkelijk iets voor elkaar en daardoor kan ik de kar vaak trekken. Rabo 3.0 is gericht op commercie en daar moet je in meegaan, duidelijk dat doel voor ogen hebben. Als je die mindset hebt, dan is het makkelijker om zoals ik, op je 60e nog steeds vitaal te zijn.

Op veel zaken kun je invloed uitoefenen, vitaal blijven doe je voor een groot deel zelf.

Wat is het meest bepalend geweest in je loopbaan?

Destijds mijn keuze om voor de Rabobank als werkgever te gaan. Na mijn opleiding had ik de keuze om voor de Rechtbank of de Rabobank te kiezen en ik koos de Rabobank. Zij kwamen als eerste met een aanbod en binnen deze organisatie heb ik me volop kunnen ontwikkelen, zelfs na 38 jaar sta ik nog steeds voor nieuwe uitdagingen. Gedurende deze 38 jaar heb ik geluk gehad met het management, zij zagen het potentieel in me en hebben me kansen gegeven. Door te netwerken binnen de organisatie vergroot je ook je kansen.

Wat zijn je grootste talenten?

Mijn grootste talenten zijn: afspraak = afspraak, mijn positiviteit en ik ben een kameleon, ik kan met veel mensen door 1 deur. Ik ben niet uitgesproken dominant en dat werkt goed voor klanten en naar collega’s toe. Mijn grootste valkuil is geen nee kunnen zeggen, ik ga soms te ver met het toezeggen van beloftes. Ik wil graag aardig gevonden worden en dat lukt niet altijd. Dat kan me soms stress geven. Ik los het vaak op door de klant te bellen -in zulke gevallen mail ik nooit- om persoonlijk uit te leggen waarom iets alsnog niet lukt.

Wat zou je anderen aanraden om te doen om vitaal te blijven?

Zolang je invloed kan uitoefenen op je gezondheid, doe dit ook. Fit blijven, neem de trap en ga in de pauze een rondje lopen met je collega’s of sluit je aan bij de wandelgroep.

En ga voor het ‘wij-gevoel’, daar kom je het uiteindelijk het meest ver mee. Ik heb liever groepsresultaten dan individuele resultaten. Daarnaast een goede thuissituatie, dat helpt ook mee. Dan kun je je richten op je werk en resultaten boeken. Zorg dat je boel op orde hebt in je werk, dat scheelt een hoop stress. Open zijn, zorg voor persoonlijk contact, zorg dat je je doelstellingen haalt en probeer zoveel mogelijk voldoening uit je werk te halen. Doe waar je goed in bent, dat geeft rust. Op veel zaken kun je invloed uitoefenen, vitaal blijven doe je dan ook voor een groot deel zelf.

Wat ben je over 5 jaar aan het doen?

Dan hoop ik dat er weinig is veranderd in mijn functie. Ik ben ervan overtuigd dat mijn werk, het werk als Financieel Adviseur, blijft. Ook al gaan steeds meer zaken via het internet, persoonlijk contact met de bank blijft altijd bestaan, daar ben ik van overtuigd.

Wat heeft het coachingstraject bij Elqui je het meest opgeleverd?

Ik begon het coachingstraject met de vraag of ik nog een aantal jaar vooruit kan met de bagage die ik in me heb. Die vraag heb ik bevestigd gekregen door de combinatie van gesprekken en de Elqui training Personal Branding. Door andere mensen in de training te ontmoeten realiseer ik me nog meer wat een geluk ik heb dat ik nog steeds vitaal ben in mijn werk: ik ben fit en doe waar ik goed in ben.

Door de gesprekken met Elqui én ook de waardering die ik van mijn manager krijg realiseer ik me nog meer dat ik geen ‘doorsnee – zestiger’ ben. Dat heeft me ook trotser gemaakt.