‘Spring in het diepe en doe het gewoon’
Wat wilde je vroeger worden?
Ik had lang geen idee wat ik zou willen worden maar politieagent leek me altijd al interessant. Ik was vroeger niet het braafste jongetje van de klas, integendeel. Ik kreeg met de politie te maken door kattekwaad en opgevoerde brommers. Ik heb lang gedaan over mijn middelbare school, ik was 20 toen ik de HAVO afrondde, maar ik twijfelde destijds over een vervolgopleiding. Ik moest eerst in militaire dienst, daar was ik vrachtwagenchauffeur en ik dacht aan een carriere op de weg. Het oog van mijn moeder viel op een gegeven moment op een advertentie in de KRO-gids waar ze bij het korps in Amsterdam politieagenten zochten. Zij heeft het aanmeldingsformulier uitgeknipt, ingevuld en opgestuurd. En zo begon mijn loopbaan bij de Politie.
Wat is het meest bepalend geweest in je loopbaan?
Nadat ik zo’n 7 jaar als agent had gewerkt, kreeg ik ernstige rugklachten en moest ik kijken wat nog meer bij me paste. Uit een beroepentest kwam o.a. de rol van Voorlichter naar voren en dat leek me wel wat. Ik kreeg de mogelijkheid te werken als voorlichter en solliciteerde later op de functie van communicatieadviseur bij regiopolitie IJsselland en werd aangenomen. Ik heb inmiddels alsnog een paar studies opgepakt, want ik had al wel door dat een Havo- en een politiediploma te weinig was om een leuke carrière te maken. Na een aantal jaren als voorlichter wilde ik mijn vleugels verder uitslaan en solliciteerde ik bij de CDA-fractie als Hoofd Voorlichting. Ik had wel ervaring als persvoorlichter, maar niet binnen de politiek, maar ik had er alle vertrouwen in dat dit zou gaan lukken. Ik had tenslotte niets te verliezen. Ik werd aangenomen en mocht Frits Wester opvolgen. Een mooie en enerverende tijd volgde, waarin ik het wel en wee in de politiek van dichtbij mocht meemaken. Het was de tijd van de ernstigste crisis binnen het CDA, we verloren heel veel zetels en belandden voor het eerst in de oppositie. De ervaring uit die periode neem ik nog altijd mee, ook in mijn huidige werk als Adviseur Public Affairs. Toch, de meest bepalende periode is bij DSM geweest, dat paste gewoon niet bij me, ik voelde me een gekooide tijger. Als communicatieadviseur werkte ik daar tussen mensen die alleen maar rationeel dachten, terwijl communicatie vooral ook gaat om emotie, beleving en beeldvorming. Ik kwam elke dag doodmoe thuis van mijn werk en wist al snel: dit wil ik niet meer. Gelukkig kon ik na 2 jaar DSM aan de slag als Hoofd Corporate Communicatie bij de Politieacademie en werd nog even uitgeleend als hoofd communicatie van de politie bij het EK 2000.
Wat zou je – carrièretechnisch- anderen willen aanraden?
Spring in het diepe en doe het gewoon. Probeer dingen uit, ga kijken wat er in de wereld te koop is. Zorg voor levenslessen, zowel als mens als professional. Ik geef momenteel les op de HAN en daar verbaas ik me over de mentaliteit van de studenten, over het algemeen erg afwachtend en schools. Ik mis de gretigheid en het onbevangene.
Wat is je grootste talent?
Humor, relativeringsvermogen en snel kunnen schakelen. Ik vraag altijd als er iets flink mis gaat: ‘is er iemand dood gegaan? of ‘gaan we er failliet door?’ Als ik 2x een ‘nee’ hoor, dan weet ik dat de gevolgen meevallen en is de volgende vraag of we wat geleerd hebben. Dan gaan we weer door, geen nacht zo donker of het wordt weer licht.
Mijn talenten helpen me bij mijn werk als Adviseur Public Affairs maar zeker ook als mede-eigenaar van de jeugd-zorgboerderij waar ik samen met mijn vrouw 6 pubers met gedragsproblemen opvang. Daar gebeurt elke dag wel wat. Dan moet je niet alles aantrekken en gaan piekeren, want dan komt het niet goed. We genieten van de kleine successen die we behalen, als zo’n snuitje het naar vermogen gewoon goed doet.
Wat ben je over 5 jaar aan het doen?
Dan ben ik denk ik nog steeds een aantal banen aan het combineren, dat is het leukste wat er is. Door me 30 uur per week aan de Politieacademie te verbinden, heb ik nog genoeg ruimte over voor mijn werk op onze jeugd-zorgboerderij, een projectje als het lesgeven op de HAN, een bedrijf adviseren of het begeleiden van mijn dochter op (internationale) concoursen. Maar mocht mijn werk op de Politieacademie, om wat voor reden dan ook, stoppen dan doe ik mijn uniform aan en ga ik weer boeven vangen. Ik vind politiewerk prachtig en politieagenten zijn altijd nodig.
